View source for Centrum Studiów Mediewistycznych

[[File:Logo CSM.png|thumb|Logo CSM|420x420px]]
== Centrum Studiów Mediewistycznych ==
[[File:MEiN.png|thumb|340x340px|Logo MEiN|left]]
==== Historia ====
Centrum Studiów Mediewistycznych powstało 1 kwietnia 2022 r. jako odrębna jednostka badawcza w strukturach Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. 17 maja 2022 r. została powołana Rada Naukowa, którą tworzy piętnastu czołowych badaczy mediewistów. Od 1 lipca 2022 r. pracami Centrum kieruje dr hab. Paweł Kras, prof. KUL.[[File:Logo KUL.png|thumb|339x339px|Logo KUL|left]]

W latach 2023-2027 działalność Centrum jest finansowana ze środków Ministerstwa Edukacji i Nauki w ramach zadania zleconego przez Ministra Edukacji i Nauki pn.&nbsp;„Centrum&nbsp;Studiów Mediewistycznych: podstawowe badania edytorskie i inwentaryzacyjne do dziejów średniowiecznej Polski” na podstawie umowy nr MEiN/2022/DPI/3503.
==== Cele ====
Głównym celem Centrum jest podjęcie i realizacja szeroko zakrojonych badań edytorskich i inwentaryzacyjnych dotyczących dziejów Polski średniowiecznej, implementacja w&nbsp;polskiej mediewistyce nowoczesnych cyfrowych metod badawczych (''digital humanities'') oraz umiędzynarodowienie polskich badań nad średniowieczem i&nbsp;promocja ich wyników w świecie. Wśród zadań należy wymienić krytyczne opracowanie i nowoczesne udostępnienie niepublikowanych dotąd materiałów źródłowych o fundamentalnym znaczeniu dla polskiej historii i kultury, obejmujących&nbsp;obszerne, liczące setki, a niekiedy tysiące jednostek, zbiory dokumentów i rękopisów. Ponadto zostanie opracowany i udostępniony zbiór polskich pieczęci średniowiecznych. W celu promocji polskich badań planowane jest utworzenie bibliografii polskiej mediewistyki. W efekcie tych prac zarówno polscy, jak i&nbsp;zagraniczni badacze i studenci otrzymają nowoczesne narzędzia badawcze do badań nad historią średniowiecznej Polski. Do realizacji tych zadań powstał ogólnopolski, liczący kilkadziesiąt osób zespół badaczy, specjalizujących się w źródłoznawstwie i edytorstwie źródeł historycznych, reprezentujących różne ośrodki uniwersyteckie i instytuty Polskiej Akademii Nauk. Centrum podejmuje także&nbsp;współpracę z partnerami krajowymi i&nbsp;zagranicznymi, dzięki czemu ma szansę stać się platformą&nbsp;wymiany doświadczeń i szkolenia młodszych naukowców, inwestując w ten sposób w przyszłość polskiej mediewistyki.  

==== Czasopismo ====
''Acta Mediaevalia. Series nova'' są czasopismem specjalistycznym, zaplanowanym jako rocznik, w którym będą publikowane artykuły, materiały i recenzje dotyczące szerokiego spektrum zagadnień historii średniowiecza. Czasopismo będzie wydawane przez Centrum Studiów Mediewistycznych przy Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II i prowadzone przez międzynarodowe Kolegium Redakcyjne.  

Chociaż pierwszy numer pod szyldem Series nova został zaplanowany na 2024 r., to czasopismo jest spadkobiercą bogatej, półwiecznej tradycji ''Acta Mediaevalia'', czyli serii wydawniczej wydawanej w latach 1973-2014 przez Ośrodek Historii Kultury w Średniowieczu przy Wydziale Filozofii KUL (do 2006 r. placówka działała jako Międzywydziałowy Zakład Historii Kultury w Średniowieczu, a w latach 2006-2010 jako Instytut Historii Kultury w Średniowieczu). 

Przez cały okres istnienia ''Acta Mediaevalia'' w skład redakcji i rady naukowej wchodzili wybitni polscy badacze, tacy jak Marian Kurdziałek, Marian Rechowicz, Stefan Swieżawski, Stanisław Wielgus, Walenty Wójcik, Mieczysław Markowski, Jerzy Rebeta, Marek Zahajkiewicz, Edward Iwo Zieliński, Juliusz Domański, Stanisław Janeczek, Elżbieta Jung, Zenon Kałuża, Jadwiga Kuczyńska, Urszula Mazurczak, Stanisław Olczak, Mikołaj Olszewski, Anzelm Weiss, Stanisław Bafia, Joanna Judycka, Lucyna Nowak, Małgorzata Kowalewska, Michał Maciołek, Hanna Wojtczak, Wanda Bajor. Na łamach Acta Mediaevalia publikowano artykuły, rozprawy doktorskie i edycje krytyczne tekstów średniowiecznych, poruszając się w obrębie szeroko pojętej kultury intelektualnej wieków średnich. Wśród autorów średniowiecznych, których dzieła zostały krytycznie opracowane, znajdują się m.in. Jan Elgot, Jan z&nbsp;Dąbrówki, Benedykt Hesse, Stanisław z Zawady, Stanisław ze Skarbimierza, Andrzej z Kokorzyna, Jan Isner. 

Nowa odsłona czasopisma – czyli ''Acta Mediaevalia. Series nova'' – jest nie tylko nawiązaniem do tej znakomitej tradycji i jej kontynuacją, lecz także twórczym rozwinięciem. Międzynarodowa rada naukowa będzie czuwać nad jakością publikacji z zakresu szeroko rozumianej mediewistyki, a teksty będą się ukazywać przede wszystkim w języku angielskim. Chcemy, by czasopismo nie tylko utrzymało swoją renomę w środowisku polskim i międzynarodowym, ale także zdobyło dodatkowe uznanie w warunkach nowoczesnej humanistyki dzięki obecności w prestiżowych bazach indeksujących i dostępności treści na zasadach Open Access.  


== Projekty badawcze ==

==== Monumenta Vaticana ====
Ze względu na szczególną rolę Stolicy Apostolskiej w średniowieczu, źródła proweniencji papieskiej należą do najczęściej wykorzystywanych w mediewistyce. Zdecydowana większość z nich znajduje się w Archiwum Watykańskim, które jest największym zagranicznym zbiorem źródeł do dziejów Polski. Średniowiecznych „polskich” dokumentów jest tam ponad 20 tysięcy. Nasza historiografia do dziś nie posiada dobrego wydawnictwa źródeł papieskich, zwłaszcza dla okresu późnego średniowiecza. Ze względu na wielorakie słabości istniejących edycji poprawne wydanie watikanów jest pilną potrzebą naukową.  

Projekt ''Monumenta Vaticana res gestas Polonicas illustrantia'' jest w zamierzeniu wieloletnim przedsięwzięciem, którego celem jest opublikowanie źródeł proweniencji papieskiej, dotyczących późnośredniowiecznej Polski, z okresu 1378–1503. Bezpośrednim celem w ciągu najbliższych pięciu lat jest wydanie tomu źródeł z pontyfikatu papieża Urbana VI (1378–1389) oraz publikacja pierwszej części materiałów (co najmniej 500 dokumentów) z czasów Bonifacego IX (1389–1404). Wszystkie źródła zostaną udostępnione w starannie przygotowanej formie cyfrowej, oferującej badaczom szerokie możliwości przeszukiwania i analizy. Jeśli chodzi o polską mediewistykę, będzie to pierwsza tak rozbudowana edycja cyfrowa. Ponadto ukończony tom ''Acta Urbani papae'' VI (1378–1389) będzie wydany w tradycyjnej formie drukowanej. Edycja zostanie przygotowana według oryginalnej metody, nie mającej odpowiednika w dotychczasowych wydawnictwach europejskich. Do istoty owej metody należy łączna publikacja wszystkich rodzajów źródeł papieskich (supliki, bulle, akta skarbowe, konsystorskie, sądowe, akta Penitencjarii), pochodzących zarówno z Archiwum Watykańskiego, jak i z krajowych archiwów odbiorców, oraz ułożenie materiału w sposób odpowiadający procedurom urzędów kurialnych, co ułatwi historykom poprawną interpretację źródeł papieskich, będących wytworem najbardziej skomplikowanej machiny biurokratycznej w średniowiecznej Europie. 

Nad projektem pracuje zespół pod kierunkiem [[Marek Daniel Kowalski|dr hab. Marka D. Kowalskiego, prof. UJ]]. 

==== Epistolae Ordinis Teutonici Sanctae Mariae ====
Celem projektu jest pełna, krytyczna edycja listów z Polski oraz korespondencji dotyczącej spraw polskich przechowywanych w Geheimes Staatsarchiv Preussischer Kulturbesitz w&nbsp;Berlinie-Dahlem (dalej: GSPK). W pierwszej kolejności przewiduje się edycję zachowanych w GSPK listów polskich wystawców kierowanych do odbiorców krzyżackich. Korespondencja ta stanowi niezwykle ważny element polskiej spuścizny kulturowej, który dotąd nie był poddany systematycznym działaniom edytorskim. Jest to zespół kapitalnych źródeł dotyczących relacji politycznych, gospodarczych, kulturowych Polski z zakonem krzyżackim i jego pruskim państwem. Teksty korespondencji są wszakże niezwykle istotnym przekazem, który może stanowić podstawę do rozważań nad językiem (średniowieczną łaciną i językiem niemieckim), formularzem listu, sfragistyką, dziejami społecznymi oraz historią prawa Polski, a nawet szerzej Europy Środkowej. 

Źródła dokumentowe i epistolograficzne stanowiące spuściznę po archiwum wielkich mistrzów zakonu krzyżackiego są obecnie przechowywane w ogólnym zespole XX. HA. Listy z&nbsp;Polski znaleźć można w dwóch zespołach mniejszych GSPK. Pierwszym z nich jest Ordensbriefarchiv (dalej: OBA). Znajdują się w nim m.in. oryginalne listy kierowane do odbiorców krzyżackich (wielkiego mistrza, dostojników i zakonnych urzędników terytorialnych) przez korespondentów z Polski: polskich monarchów, książąt mazowieckich, urzędników ziemskich, starostów, ludzi polskiego Kościoła do czasu sekularyzacji Prus Zakonnych w 1525. W OBA przechowuje się obecnie 29070 jednostek, przy czym ogromna większość to korespondencja. Jak wskazuje wstępne rozpoznanie, tylko dla okresu panowania króla Władysława Jagiełły definicję listów z Polski spełnia 375 przechowywanych tam jednostek. Należy się spodziewać, że dla późniejszego okresu XV stulecia, wraz ze zwiększającą się popularnością komunikacji listownej, ich liczba będzie jeszcze bardziej znacząca. Obok zasobu OBA kopie listów wystawców polskich z późnego średniowiecza znajdują się również w Ordensfoliantach (dalej: OF) – pokrzyżackim zespole aktowym, do których były wpisywane kopie korespondencji zgodnie z wczesną praktyką kancelarii wielkich mistrzów w Malborku.  

W ramach projektu prowadzone będą prace takie jak identyfikacja, selekcja, odczyt i transkrypcja listów, a także ich analiza kodykologiczna, źródłoznawcza i prozopograficzna, czego ostatecznym efektem będzie publikacja oraz stworzenie bazy cyfrowej dla 400 jednostek. W planach jest zorganizowanie konferencji pt. Hołd pruski (1525-2025): geneza, okoliczności i następstwa wraz z publikacją materiałów pokonferencyjnych. Projekt zwieńczy wydanie tomu pierwszego edycji źródłowej Epistolae Ordinis Teutonici Sanctae Mariae quae ad res gestas Poloniae spectant (t. 1: Listy z lat 1386-1434). 

Pracami zespołu będzie kierować prof. dr hab. Sobiesław Szybkowski (Uniwersytet Gdański). 
==== Księgozbiór klasztoru kanoników regularnych św. Augustyna w Żaganiu ====
Celem projektu jest opracowanie zachowanego zbioru rękopisów średniowiecznych należących do księgozbioru kanoników regularnych św. Augustyna w Żaganiu, przechowywanych obecnie w Bibliotece Uniwersyteckiej we Wrocławiu. W efekcie prac zespołu, kierowanego przez dr hab. Jerzego Kaliszuka, prof. PAN, powstanie katalog rękopisów oraz internetowa baza danych dostępna na stronach Centrum Studiów Mediewistycznych, Biblioteki Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Manuscripta.pl. [[File:Rękopisy żagańskie.jpg|thumb|rękopisy żagańskie|402x402px]]

Należy podkreślić, że księgozbiór żagański ma wartość unikatową, choćby ze względu na swój rozmiar i to zarówno w okresie średniowiecznym, jak i obecnie. W XV wieku biblioteka żagańska liczyła ok. 800 rękopisów, co czyniło ją jedną z największych wówczas w Europie Środkowej. Upływ czasu stosunkowo nieznacznie uszczuplił zasób tego księgozbioru, dzięki czemu do dziś zachowały się 504 kodeksy oraz 16 tzw. alegatów, czyli fragmentów rękopiśmiennych wyjętych z opraw. Tym samym jest to największy dochowany księgozbiór historyczny we współczesnej Polsce.  

Zawartość biblioteki nie ustępowała pod względem znaczenia jej rozmiarom. Położenie geograficzne klasztoru sprawiło, że w bibliotece gromadzono teksty powstałe na Śląsku, w&nbsp;Czechach, krajach niemieckich i w Polsce. Tworzyło to szczególne warunki dla rozwoju kultury umysłowej i kontaktu z różnego rodzaju prądami intelektualnymi, koncepcjami filozoficznymi i teologicznymi. Księgozbiór stanowi swoistą soczewkę, miejsce skupienia i przenikania owych prądów, między innymi obecnej w XV wieku koncepcji reformy monastycznej, wzrostu popularności nowej pobożności (devotio moderna), zaangażowania w późnośredniowieczną reformę Kościoła czy polemiki z husytami. Kwestie te znajdują odzwierciedlenie w zachowanych tekstach rękopiśmiennych. 

Niebagatelny wpływ miała także działalność wybitnych opatów, a szczególnie Ludolfa z Żagania (1394–1422), Szymona Arnoldiego (1450–1468) i Marcina Rinkerberga (1468-1489). Dbali oni nie tylko o rozwój biblioteki, ale także sami tworzyli dzieła teologiczne. Często teksty z zachowanych rękopisów pochodzenia żagańskiego stanowią jedyny przekaz, jak w&nbsp;przypadku zbioru kazań kantora przemyskiego Henryka Honovera z końca XIV wieku czy dzieł opata Ludolfa z Żagania. Co interesujące, w księgozbiorze żagańskim znalazły się nawet średniowieczne kodeksy arabskie i francuskie. 

Profil zgromadzonej literatury jednoznacznie charakteryzuje zasadniczy rys działalności augustianów z Żagania. Literatura kaznodziejska zajmuje bowiem w tym zbiorze poczesne miejsce i stanowi 26% jego całości. Trzeba jednak zaznaczyć, że niewiele jest rękopisów w zbiorze żagańskim, w których nie byłoby pojedynczych kazań lub materiałów kaznodziejskich. 

W dziale literatury teologicznej dominuje twórczość św. Tomasza z Akwinu, choć obok niej znaleźć można wiele pism przedstawicieli szkoły augustiańskiej i umiarkowanych nominalistów, takich jak Mateusz z Krakowa, Konrad z Sołtowa czy Henryk Totting z Oyty. 

Trzeci i najznaczniejszy dział w księgozbiorze żagańskim tworzy literatura prawa kanonicznego i świeckiego. Można odnaleźć tutaj rys epoki, w której studium prawa absorbowało podobnie jak studium teologii, a wyższe wykształcenie prawnicze torowało drogę do najwyższych godności kościelnych i świeckich. 

Projekt umożliwia pierwsze szczegółowe opracowanie średniowiecznych rękopisów żagańskich w formie bazy danych i katalogu, który będzie zawierał opisy kodykologiczne wszystkich zachowanych rękopisów z księgozbioru. Dzięki dygitalizacji kodeksy te wejdą do obiegu naukowego w skali światowej. 

==== Katalog średniowiecznych rękopisów dominikańskich ====
Celem projektu jest opracowanie zbioru rękopisów średniowiecznych należących do księgozbioru dominikańskiego klasztoru św. Wojciecha we Wrocławiu, przechowywanych obecnie w Bibliotece Uniwersyteckiej we Wrocławiu. Zespół badaczy pod kierownictwem dr hab. Wojciecha Mrozowicza, prof. UWr, opracuje siedemdziesiąt rękopisów z zakresu sygnatury I F (od I F 234 do I F 777), a wyniki prac zostaną opublikowane w formie katalogu oraz udostępnione na stronach internetowych Centrum Studiów Mediewistycznych, Biblioteki Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Manuscripta.pl. 

Księgozbiór dominikanów wrocławskich pod względem ilościowym dalece przewyższał inne księgozbiory dominikańskie na Śląsku i dorównywał bibliotece dominikanów krakowskich. Według Krystyny Zawadzkiej zachowany zbiór liczy 330 rękopisów, co czyni go obok biblioteki żagańskich kanoników regularnych najlepiej zachowanym zbiorem poklasztornym na Śląsku. Liczba dzieł zawartych na kartach rękopisów proweniencji dominikańskiej w BUWr przekracza kilka tysięcy. Dotychczas nie opublikowano szczegółowego wykazu dzieł zawartych w tych rękopisach, a stary katalog Göbera wymaga weryfikacji.  
[[File:Rękopisy dominikańskie fot. Marcin Szala.jpg|left|thumb|461x461px|fot. Marcin Szala]]
W klasztorze św. Wojciecha istniały szkoły nowicjuszy, konwentualna i partykularna, co przełożyło się na znaczną liczbę podręczników szkolnych w tamtejszej bibliotece. Szczególnie szkoła partykularna kształciła kadry erudycyjnych kaznodziejów, autorów pism o poziomie i charakterze uniwersyteckim, komentarzy biblijnych, wykładów, kwestii i&nbsp;wreszcie także kolekcji kaznodziejskich. 

Specyfika zakonu kaznodziejskiego znalazła odzwierciedlenie w wybitnie rozbudowanym dziale teologicznym, homiletycznym oraz literatury antyheretyckiej. We wrocławskim konwencie działali kaznodzieje okręgowi, przypisani do okręgu klasztornego, oraz kaznodzieje generalni, nieograniczeni terytorialnie. Dwóch braci wyznaczano do prowadzenia kaznodziejstwa dla ludu, przy czym jeden kazał po niemiecku, drugi po polsku. W tym kontekście dobrze zaopatrzona biblioteka klasztorna była niezbędnym narzędziem do pracy. 

Z innych działów wyróżniają się zbiory tekstów z zakresu prawa kanonicznego oraz nauk matematyczno-przyrodniczych, ze szczególnie licznymi traktatami medycznymi dotyczącymi problematyki zarazy.  

Wszystkie te kodeksy będą traktowane indywidualnie jako zabytki zawierające unikatowe przekazy tekstów i niepowtarzalne pod względem swojej materialności. Ich identyfikacja wniesie znaczący wkład w wiedzę o historii polskiej kultury, literatury i ogólnie pojętej nauki. 

==== Corpus sigillorum Poloniae ====
[[File:Pieczęć Jadwigi.jpg|thumb|Pieczęć Jadwigi]]
Pieczęcie, znajdując różne zastosowanie, pojawiły się w Polsce najpóźniej w XI w., a ich używanie jako podstawowego środka uwierzytelniania dokumentów upowszechniło się w&nbsp;wieku XIII. Te rozproszone w różnych miejscach materiały stanowią istotny element kultury i historii dawnej Polski. Ze względu na ich częściowo obrazowy charakter, odczytywać je można w różny sposób. Dosłownie, za pomocą umieszczanych na nich inskrypcji, przenoszą informacje na temat konkretnych osób bądź instytucji. Czytając bezpośrednio warstwę obrazową, dowiadujemy się, jak wyglądały różne elementy kultury materialnej epoki, w której wykonano tłok pieczęci. Wreszcie analizując je pod kątem symboliki, docieramy do świata idei politycznych czy teologicznych, którym hołdowali ich dysponenci.   

''Międzynarodowy Słownik Sfragistyczny'' definiuje korpus pieczęci jako możliwie kompletny spis (katalog) pieczęci określonego kraju, regionu, pewnej kategorii dysponentów, danego typu lub pochodzących z wybranego okresu. Początki inicjatyw przygotowywania krajowych korpusów pieczęci sięgają połowy XIX wieku. Same edycje, w związku z&nbsp;potrzebnym do ich realizacji nakładem pracy, zaczęły być publikowane stosunkowo niedawno.  We Francji mimo zapoczątkowania prac nad takim wydawnictwem już w połowie XIX stulecia, jego pierwszy tom udało się opublikować dopiero w 1980 r. 

Pomysł przygotowania korpusu pieczęci polskich podnoszono już w pierwszej połowie XX wieku. Postulaty te charakteryzował jednak wysoki poziom ogólności. Sygnalizowały one potrzebę opracowania korpusu, ale nie kreśliły ścieżek mających prowadzić do realizacji projektu. W czasach PRL zamysł edycji nabrał najbardziej konkretnych kształtów. Stało się to dzięki zaangażowaniu Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych. Niestety, inicjatywa ta nie została doprowadzona do pomyślnego końca. Na początku lat 90. XX w. projekt edycji pieczęci polskich podjęło środowisko historyków lubelskich. W efekcie powstała kartoteka materiałów sfragistycznych związanych z ziemiami polskimi, ale zebrane informacje źródłowe nie doczekały się publikacji. 

Proces przygotowywania korpusu pieczęci jest złożony i długotrwały. Powoduje to, że prace zmierzające do realizacji takiego projektu muszą zostać podzielone na etapy. Dalekosiężnym celem projektu realizowanego w ramach Centrum Studiów Mediewistycznych jest przygotowanie ''Korpusu średniowiecznych polskich pieczęci'', rozumianego jako publikacja rozpoznanych pieczęci średniowiecznych związanych z ziemiami polskimi. W efekcie powstać ma edycja materiałów sfragistycznych, a także cyfrowe repozytorium średniowiecznych pieczęci, zawierające dane o pieczęciach już notowanych w literaturze, stopniowo weryfikowanych w oparciu o materiały archiwalne, biblioteczne i muzealne oraz uzupełnianych o informacje na temat niepublikowanych dotąd pieczęci. W pierwszym z trzech etapów, zaplanowanym na lata 2023-2027, stworzone zostanie odpowiednie narzędzie informatyczne do gromadzenia danych oraz repozytorium zbierające informacje na temat średniowiecznych polskich pieczęci na podstawie przede wszystkim publikacji oraz dostępnych pomocy informacyjno-ewidencyjnych różnych zbiorów.  

==== Bibliografia mediewistyki polskiej ====
Centrum Studiów Mediewistycznych gromadzi informacje bibliograficzne o publikacjach mediewistów polskich różnych specjalności oraz bierze udział w tworzeniu Międzynarodowej Bibliografii Mediewistycznej (International Medieval Bibliography – IMB). Stanowi ona podstawowe narzędzie pracy i źródło informacji o literaturze przedmiotu dla uczonych i studentów zajmujących się średniowieczem. IMB dostępna jest za pośrednictwem platformy internetowej brepolis.net, abonowanej przez większość bibliotek naukowych. Swoim zakresem obejmuje nie tylko tradycyjnie pojmowaną historię średniowiecza, lecz także prace z zakresu archeologii średniowiecznej, historii sztuki, filozofii, teologii, mediolatynistyki i filologii narodowych. Bibliografia rejestruje zarówno wydawnictwa zwarte, jak i artykuły ukazujące się w wydawnictwach ciągłych. Noty bibliograficzne opatrzone są tłumaczeniami oryginalnych tytułów prac na język angielski oraz indeksowanymi hasłami przedmiotowymi, umożliwiającymi przeszukiwanie zasobu pod kątem słów kluczowych. Centrala IMB działa na Uniwersytecie w Leeds (Wielka Brytania) w ścisłej współpracy z Centrum Studiów Mediewistycznych w Poitiers (Francja). Polscy współpracownicy IMB będą działać w międzynarodowym zespole, zrzeszającym mediewistów z dwudziestu 20 krajów europejskich i pozaeuropejskich (m.in. Japonii i Argentyny). Dzięki swojej popularności bibliografia dociera do tysięcy badaczy i studentów i stanowi doskonałą platformę do prezentowania i promowania dorobku naukowego polskich mediewistów. Dotychczas obecność polskich prac w tej najważniejszej bibliografii mediewistycznej była bardzo słaba i przypadkowa. Działania pracowników CSM wypełnią tę dotkliwą lukę przez wprowadzanie na bieżąco i w miarę możliwości retrospektywnie informacji bibliograficznej o pracach polskich mediewistów na platformie łatwo dostępnej dla odbiorców z całego świata.  

Pracami zespołu będzie kierowała dr Anna Adamska (Universiteit Utrecht). 

== Zespół ==

==== Rada Naukowa ====

====== Przewodniczący Rady Naukowej ======

* prof. dr hab. Zdzisław Noga (Instytut Historii i Archiwistyki UP w Krakowie)

====== Członkowie Rady Naukowej ======
* prof. dr Julia Burkhardt (Mittelalterliche Geschichte Department, Ludwig-Maximilians-Universität München)
* prof. dr hab. Roman Czaja (Instytut Historii i Archiwistyki UMK)
* prof. dr hab. Tomasz Jasiński (Biblioteka Kórnicka PAN)
* prof. dr hab. Tomasz Jurek (Instytut Historii PAN)
* prof. dr hab. Agnieszka Kijewska (Instytut Filozofii KUL)
* prof. dr hab. Krzysztof Mikulski (Instytut Historii i Archiwistyki UMK; Prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego)
* doc. dr Martin Nodl (Centrum medievistických studií, Akademie věd České republiky, Praha)
* dr hab. Tomasz Nowicki, prof. KUL (Dyrektor Instytutu Historii KUL)
* prof. dr hab. Andrzej Pleszczyński (Instytut Historii UMCS)
* prof. dr hab. Marian Rębkowski (lnstytut Archeologii i Etnologii PAN)
* prof. dr hab. Stanisław Rosik (Instytut Historii UWr; Przewodniczący Stałego Komitetu Mediewistów Polskich)
* prof. dr hab. Marek Walczak (Instytut Historii Sztuki UJ)
* dr hab. Piotr Węcowski, prof. UW (Wydział Historyczny UW)
* dr Justyna Wubs-Mrozewicz (Uniwersytet w Amsterdamie)

==== Dyrektor ====

* [[Paweł Kras|dr hab. Paweł Kras, prof. KUL]] (Katolicki Uniwersytet Lubelski)

==== Koordynatorzy ====

* [[Marek Daniel Kowalski|dr hab. Marek D. Kowalski, prof. UJ]] (Uniwersytet Jagielloński) – koordynator projektu ''Monumenta Vaticana''
* [[Sobiesław Szybkowski|prof. dr hab. Sobiesław Szybkowski]] (Uniwersytet Gdański) – koordynator projektu ''Epistolae Ordinis Teutonici Sanctae Mariae''
* dr hab. Jerzy Kaliszuk, prof. PAN (Instytut Historii Nauki PAN w Warszawie) – koordynator projektu ''Księgozbiór klasztoru kanoników regularnych św. Augustyna w Żaganiu''
* dr hab. Wojciech Mrozowicz, prof. UWr (Uniwersytet Wrocławski) – koordynator projektu ''Katalog średniowiecznych rękopisów dominikańskich''
* dr hab. Marcin Hlebionek, prof. UMK (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu) – koordynator projektu ''Corpus sigillorum Poloniae''
* dr Anna Adamska (Universiteit Utrecht) – koordynator projektu ''Bibliografia mediewistyki polskiej''
* dr Waldemar Bukowski (Instytut Historii PAN) – koordynator działalności wydawniczej
* [[Bogumił Szady|dr hab. Bogumił Szady, prof. KUL]] (Katolicki Uniwersytet Lubelski) – koordynator repozytorium cyfrowego
* dr hab. Anna Zajchowska-Bołtromiuk, prof. UKSW (Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie) – koordynator szkoły letniej

==== Wykonawcy ====

* [[Jagoda Jankowska|mgr Jagoda Jankowska]]
* [[Ewelina Kaczor|dr Ewelina Kaczor]]
* [[Aleksander Sroczyński|mgr Aleksander Sroczyński]]
* [[Antoni Śmist|dr Antoni Śmist]]
* [[Urszula Zachara-Związek|mgr Urszula Zachara-Związek]]
* [[Adam Zapała|dr Adam Zapała]] 

== Kontakt ==
Centrum Studiów Mediewistycznych <br>
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II <br>
ICBN 2.06<br>
ul. Konstantynów 1J  <br>
20-708 Lublin


telefon: +48 81 454 56 67 <br>                                                                                                                                                            
e-mail: csm@kul.pl                                                                                                                                                        


Facebook: [https://www.facebook.com/medieval.center medieval.center]